21 marca to przede wszystkim pierwszy dzień kalendarzowej wiosny, ale również obchodzony przez uczniów Dzień Wagarowicza.
Kiedy Słońce wchodzi w znak Barana rozpoczyna się jako pierwsza astronomiczna wiosna. Jest to dzień ruchomy, może wypaść pomiędzy 19 a 21 marca. Czas jej trwania datuje się na moment równonocy wiosennej aż do okresu, kiedy następuje przesilenie letnie. O tej porze roku dni stają się dłuższe, a noce krótsze. Dzień później – 21 marca – przypada kalendarzowa wiosna. Różnice wynikają bowiem z faktu, że moment wiosny astronomicznej wyznacza wędrówka Słońca po niebie. Przyjmuje się, że wiosna astronomiczna przychodzi wraz z równonocą wiosenną, czyli gdy dzień zrównuje się nocą, a Słońce pada prostopadle na równik.
Wiosenne zwyczaje pochodzą od słowiańskich Jarych Godów, które związane są z obrzędami pożegnania zimy i powitania wiosny. Do najlepiej zachowanych należy topienie (lub palenie) Marzanny – słomianej kukły symbolizującej zimę. W kulturze ludowej znany jest Gaik, czyli obejście wioski przez młode dziewczęta z iglastą gałązką, którego zadaniem jest obudzenie wiosny.
21 marca wypada również nieformalne święto obchodzone przez uczniów w Polsce – Dzień Wagarowicza, którego nazwa mylnie sugeruje, iż można w tym dniu opuścić zajęcia, co nie jest prawnie dozwolone przez reformę szkolnictwa.
Tego dnia w przedszkolach i szkołach organizowane są imprezy z okazji dnia wiosny. Aby zniechęcić uczniów do wagarów, zamiast lekcji, kultywowane są tradycje topienia marzanny, przeprowadzane zabawy sportowe, konkursy na najładniejszą Panią Wiosnę. W niektórych szkołach przyjęło się, że w Dniu Wagarowicza nie wpisywane są nieobecności uczniom, którzy nie pojawią się na lekcjach.